طراحی شهر نوباوه شاپرک شامل فضاهای تجاری , تفریحی , اداری , بهداشتی/ درمانی و پارکینگ‌های طبقاتی با تمرکز بر نیازها و خواسته‌های واضح و مخفی کودک ها و در لحاظ تصاحب کردن دغدغه‌ها و چالش‌های ما‌درها با انگیزه پاسخگویی به نیازهای این طیف در محدوده شرق تهران ایجاد شده است .
این پروژه در برهه ای از زمانه به مشاور واگذار شد که اجرای اسکلت و بنا کف طبقات آن اتمام یافته بود . بدین ترتیب در کلیات حجم ساختمان که فرمی‌مکعبی و تماما منطقی است قابلیت تغییری وجود نداشت . براین اساس مشاور در پباده سازی حوزه ای محدود و در عین حالا اثرگذار از تیم اجرای نقش نموده که دربرگیرنده نمود بیرونی و ساختار فضایی داخلی آن می گردد .
اهمیت معماری فضای خاص کودک ها و هماهنگ شدن با روحیات آنان بر کسی پوشیده نمیباشد و تعهد چنین فضایی ساخت تجربه ای مثبت در مسیر رویش فکری بچه است . تخیل , بستر خلاقیت خردسال ها است و آنچه تحت عنوان ایده ی حیاتی طرح درین پروژه موضوع دقت قرار گرفته , تولید چنین بستری با القای وجهی خیال و خاطر پردازانه به اسکلت منطقی و بی روح پروژه بوده است .
به سمت این انگیزه و با دقت به این‌که این مجموعه‌ی تجاری , بیشترین به کار گیری را در شب خواهد داشت , طرح با کانسپت ساخت دیده اندازی از احجام نورانی و رنگی , آویزان در دور نما عرش بدون‌نور شب پیش رفت .
بنابراین تصمیم بر تولید تراز وسیعی از دیوار پرده ای به رنگ سیاه بود که بین افق بدون‌نور به طوری نامرئی شم شود و مسئله ای باشد برای ظهور و درخشش صفحه های نورانی دور از هم در آن .
این صفحه های بواسطه شکاف‌هایی افقی با رنگ‌های خالص نمود یافته و با تولید وجوه شکسته در آن‌ها و نورپردازی متناسب آن‌گاه می‌یایند . آنچه پدید می آید , خلا خاطر انگیزی است برآمده از حجمی‌صلب ; تداعی گر مفهومی‌انتزاعی در قالب صورتی مینیمال .
اگر چه در مراحل اجرایی پروژه و پیرو محدودیت‌های مالی , توصیه مشاور بر پایه ی پوشش نما با دیوار پرده ای از سمت صاحبکار منتفی شوید , البته آلرژی نسبت به کیفیت تکنولوژی ساختمان تیم درمیان بافت فرسوده پیرامون , به تعیین سرامیک کم آب باعث شد . چنین انتخابی , با وجود آنکه ساختمان را در مرحله ذیل تری از زیبایی متبوع مشاور قرار داده , ولی مزایایی اعم از استحکام , نازکی ایجاد و کاهش وزن نما را به ملازم داشته است .
بعد از مواجهه با چنین دورنمایی , پیاده‌رو و جداره محل ورود , تحت عنوان دومی سکانس از تجربه گروه اهمیت می یابد که در امتداد مسیر جنبش نوباوه , اتفاقی هیجان آور را برای اغنای وی می‌طلبد . طرح نخستین مبتلا نبود فضاسازی مطلوب می باشد که در محدوده محل ورود آن با راهکاری معمولی انگارانه , فقط به کاهش طول حجم بسنده شده‌است .
بنابر چنین محدودیت‌هایی , در فرآیند پباده سازی , بازی معماری به پیاده‌رو آورده شده و با خطوط قابل انعطاف و ممتد , طرح‌هایی داستان دسته تاسیس شده است . نهایتا چیدمانی هنری پدید آمده که به شکلی منعطف به نوباوه قابلیت بازی سازی‌های متنوع می دهد به نحوی که نوپا جزئی از آن است . حالا , پیاده‌رو فضایی است با یک جریان پیوسته , در اشل کودکانه و ملموس , دنباله ای از اتفاقات خاطر انگیز .